بررسی رابطه رضایت از زندگی با سلامت عمومی و سازگاری

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه رضایت از زندگی با سلامت عمومی و سازگاری انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان پسر دبیرستانی منطقه 10 آموزش و پرورش شهر تهران تشکیل می دادند. نمونه آماری شامل 225 نفر بود که از پایه اول 75 نفر و در پایه های دوم و سوم رشته های نظری از هر رشته در هر پایه 25 نفر به طور تصادفی انتخاب شدند و به پرسشنامه های رضایت از زندگی داینر و سلامت عمومی ghq 28 و پرسشنامه سازگاری سینگ و سینا پاسخ دادند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین سه متغیر مورد مطالعه رابطه بالائی وجود دارد آزمون آماری تحلیل واریانس موید این بود که بین متغیرها در پایه های مختلف فقط در متغیر سازگاری بین دو پایه اول و دوم تفاوت معنا دار است. همچنین تحلیل رگرسیون گام به گام جهت پیش بینی رضایت از زندگی نشان داد که علائم جسمانی مهمترین پیش بینی کننده سازگاری اجتماعی و عاطفی است و این سه متغیر روی هم رفته می توانند 85 درصد رضایت از زندگی را پیش بینی کنند. لذا می توان نتیجه گرفت که هرچه میزان سلامت جسمانی، سازگاری اجتماعی و عاطفی دانش آموزان بیشتر باشد رضایت از زندگی بیشتری را تجربه خواهند کرد.